Ο μύλος ο βακούφικος, ίσως το μοναδικό εναπομείναν μνημείο παράδοσης και λαογραφίας της Ράμιας.
Κόντρα στην αδιαφορία και την παντελή έλλειψη σεβασμού των αρμόδιων για ότι μας συνδέει με τις πατρογονικές ρίζες μας.
Γλίτωσε από την κατεδάφιση ή κάποια βίαιη, εκσυγχρονιστική μετατροπή, γιατί δεν βρέθηκε σε περίοπτη θέση.
Κινδυνεύει όμως άμεσα από τη φθορά του χρόνου και τα στοιχεία της φύσης!
Στα 300 μέτρα μόνο από τις ''βρύσες'' βρίσκεται ο μύλος, όμως είναι πάρα πολλοί εκείνοι που αγνοούν εντελώς την ύπαρξη του και ακόμα περισσότεροι αυτοί που δεν τον έχουν επισκεφτεί ούτε μια φορά.
Σφίγγεται η καρδιά σαν φτάσεις, αντικρίζοντας το χορταριασμένο, μισοκατεστραμένο αυλάκι του νερού, τη σκουριασμένη κάναλη, τους τοίχους σα σκέλεθρα. Μα το σφίξιμο ανεβαίνει πιο ψηλά και σε πνίγει σαν περάσεις το κατώφλι!
Εδώ, κατά τη λαϊκή παράδοση το βράδυ, στα νερά, χόρευαν νεράιδες, καλότυχες, ξωτικά και άλλα πλάσματα αέρινα και απόκοσμα. Όμορφα και γλυκά μπορεί να ήταν όμως σκληρά και μοχθηρά μπορούσαν να γίνουν!
Όποιος περνούσε βράδυ από τέτοια μέρη, με ξόρκια και μαγγανείες προσπαθούσε να μην τον βρει το κακό και του πάρουν τη μιλιά οι καλότυχες κλείνοντας του το δρόμο!
Τώρα αν πάνε τα μεσάνυχτα στο μύλο οι νεράιδες ποιον θα βρουν και ποιος θα τις δει;
Κάποτε αυτός ο χώρος έσφυζε από Ζωή, φωνές ανθρώπων αντηχούσαν σ'αυτούς τους τοίχους, που ερχόταν εδώ με τα γαϊδουράκια και τα μουλάρια τους φορτωμένα να αλέσουν.
Τώρα ερημιά παντού, μόνο κάποιος ποντικός μπορεί να διαταράξει τη σιωπή, περιμένοντας μάταια τα σακιά με το αλεύρι να επιστρέψουν ξανά για να τα τρυπήσει!
Μύλοι στο χωριό υπήρξαν και άλλοι, λιγότερο τυχεροί, έπαψαν να υπάρχουν προ αειμνήστων χρόνων. αναφορικά θα πω κάποιους, όπως, ο μύλος στις Ρομπόλες, ο μύλος ο Στεργέικος στη γκούρα στον Ασπρομάτη, ο μύλος του Λαμπράκη με την τραγική ιστορία του θανάτου αυτού και της γυναίκας του όταν έσπασε ο βρός.
